10:50 น. เสือกันหนาวที่ตอนรุ่งสางให้ความอบอบอุ่นกับร่างกายเรา มาถึงตอนนี้กลายเป็นภาระเสียแล้ว เพราะว่าผมต้องถอดออกมามัดไว้ที่เอวเพื่อให้รู้สึกเย็นสบายขึ้น 
              เจ้าชาติยังคงเดินนำหน้า ตามมาด้วยพี่ไข่ ส่วนผมเดินรั้งท้ายเหมือนเดิม แล้วพวกเราก็มาหยุดตรงจุดที่เกือบสูงสุดของผาผึ้ง ขาดอีกแค่ประมาณ15เมตรของหน้าผาหินที่เรายังไม่ได้ปีนขึ้นไป
              ไม่มีเสียงพูดจาใดๆ ทั้งสองคน พี่ไข่และเจ้าชาติ ก็ปีนหน้าผาขึ้นไปเกือบจะพร้อมๆกันตามแต่ตัวเองคิดว่าสะดวก ผมได้แต่คิดในใจว่าทำไมไม่ปรึกษากันก่อน? สุดท้ายผมก็ต้องปีนตามขึ้นไป ระหว่างทางที่ปีนก็เห็นกล้วยไม้และเฟินหลากหลายชนิด
ในบรรดากล้วยไม้ที่เห็นแล้วรู้จักชื่อสกุลอย่างเช่น

ในบรรดากล้วยไม้ที่เห็นแล้วรู้จักชื่อสกุลอย่างเช่น
                 -        สกุลรองท้าวนารี
                 -        สกุลเอื้อง
                 -        สกุลหวาย
                 -        สกุลสิงโต
เฟินที่พบเห็นเช่น

        11:15น.พี่ไข่และเจ้าชาติปีนขึ้นไปถึงบนยอดผาผึ้งแล้ว มีเสียงเรียกให้ผมขึ้นไปชมวิวด้านบน แต่ผมขอยอมแพ้ผาผึ้งแม้ว่าจะเหลือระยะทางที่ต้องปีนอีก 3 เมตรเท่านั้น แต่เป็นสามเมตรที่อันตรายมาก ต้องเกาะเกี่ยวรากไม้ที่เกาะหน้าผาขึ้นไป พลาดไม่ได้เลยแม้แต่นิด...ปล่อยให้คนแก่ซ่าส์ไปก่อน ผมบอกกับพี่ไข่ว่า”พี่ลงมาเล่าให้ผมฟังก็แล้วกัน” เพราะว่าตอนนี้ผมเริ่มรู้ซึ้งถึงคำว่าหมดแรงข้าวต้มนั้นเป็นอย่างไร ขอนั่งพักบนกิ่งไม้ใหญ่นี้ก็แล้วกัน
               เมื่อพี่ไข่ถ่ายรูปวิวจนพอใจ พวกเราจึงลงมาด้านล่าง แล้วแกก็ยังอุส่ามาเล่าให้ผมฟังจริงๆว่า “บนยอดผาผึ้ง มีแต่กล้วยไม้เต็มไปหมด ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเดิน เพราะกลัวจะไปทำให้มันเสียหาย”

             11:35 น.ได้เวลาเดินทางกลับตามที่พี่ไข่ได้กำหนดไว้ โดยเดินย้อนกลับตามทางเดิมที่มา ซึ่งเหนื่อยและลำบากไม่แพ้ขามาเลย

12:30 น. ในที่สุดเราก็มาถึงบ้านเจ้าชาติ ตามเวลาที่พี่ไข่ได้กำหนดไว้ แม้ว่าจะไม่ทันเสียงท้องร้องของผม เพราะว่ามันร้องตั้งแต่ครึ่งทางของขากลับแล้ว 
              แม่บ้านเจ้าชาติรู้ใจเตรียมข้าวหม้อใหญ่ไว้ให้เรา พออิ่มหนำกันเป็นที่เรียบร้อยก็มานั่งพักคุยกันถึงการเดินป่าในครั่งนี้ และผมก็สรุปว่ามันเยี่ยมและคุ้มค่าที่ได้มาครับ แต่ข้าวต้มก่อนเดินป่าไม่เอาอีกแล้ว ขอเป็นข้าวเหนียวแทนแล้วกัน!!!